Heb je dat ook soms, dat je plots denkt : *ik moet weg, nu meteen*, richting zon, zout haar en eindeloze kustwegen ? Dat was precies mijn vibe toen ik begon met het uitstippelen van deze roadtrip-routes door Zuid-Europa. Niks te ingewikkeld, gewoon plekken waar je warm wordt nog voor je uit de auto stapt. En eerlijk : er zitten pareltjes tussen.
Oh, en mocht je tussendoor ineens zin krijgen in nog warmere oorden (ik geef je geen ongelijk), ik ben laatst op https://gite-guadeloupe-location.com beland terwijl ik zocht naar zonnige stays. Hele andere hoek van de wereld, maar man… dat turquoise water doet iets met je.
1. De Portugese kust : van Porto naar de Algarve
De route langs de westkust van Portugal blijft voor mij één van de meest onderschatte ritten. Je start in Porto, waar je ’s ochtends een pastel de nata op een warm plastic stoeltje eet, en eindigt dagen later in de Algarve, waar de zee écht dat diepe blauw heeft dat je meestal alleen op filters ziet.
Stop zeker in Nazaré – ja, die plek met de monsterlijke golven. In de zomer zijn ze minder extreem, maar toch, je voelt bijna die kracht in de lucht hangen. Daarna door naar Comporta : rij met de ramen open en je krijgt dat dennen-zout-mix geurtje dat nergens anders bestaat.
2. De Spaanse Middellandse Zeekust : van Valencia naar Cabo de Gata
Ik dacht eerlijk gezegd dat deze route te “bekend” zou voelen. Nou… nope. Valencia zelf is al een heerlijke start, met zwoele avonden en paella die je buik twee uur later nog warm houdt. Maar zodra je richting Almería rijdt, wordt het rustiger, ruiger, bijna woestijnachtig.
Cabo de Gata is zo’n plek waar je eventjes stil wordt. Ik herinner me dat ik stopte aan Playa de los Muertos – de naam klinkt dramatisch, maar het water is zó helder dat je er bijna in wil wonen. Tip : neem waterschoenen mee, die steentjes zijn verraderlijk.
3. Italië: van de Cinque Terre naar de Amalfikust
Oké, dit is een klassieker, maar eerlijk… sommige clichés zijn gewoon terecht. De Cinque Terre dorpen lijken soms wel schilderijen – al moet je er wel vroeg zijn, anders loop je file op de wandelpaden. Daarna richting Toscaanse kust, waar je onderweg in kleine trattoria’s belandt met pasta die net mama’s recept overstijgt. Soms, héél soms, zit er eentje tussen die wat flauwtjes smaakt, maar dat hoort bij de charme.
De Amalfikust zelf ? Bewondering én lichte stress. De wegen zijn smal, de uitzichten groot, en ik heb serieus één keer m’n adem ingehouden toen er een bus langs kwam. Maar zodra je een limoncello drinkt in Minori, met uitzicht op die trapvormige tuintjes vol citroenen, weet je weer waarom je het doet.
4. Zuid-Frankrijk : van Marseille naar de Côte Vermeille
Marseille heeft die rauwe energie die je meteen wakker schudt. Je rijdt de stad uit, richting Calanques, waar de rotsen recht de zee in lijken te vallen. Ik blijf het fascinerend vinden hoe het er tegelijk wild en zen uitziet.
Rijd je verder naar Collioure, dan verandert de sfeer helemaal : meer Catalaans, meer kleur, meer chill. Ik vind het één van de beste plekken om gewoon uren uit te waaien zonder schuldgevoel. De zon gaat er zo zacht onder dat het bijna lijkt alsof iemand de helderheid-knop langzaam omlaag draait.
Welke route kies jij ?
Persoonlijk zou ik ze het liefst allemaal achter elkaar doen – beetje zot misschien, maar waarom niet ? Elke route heeft zijn eigen geur, smaak en snelheid. En jij ? Ben je meer voor ruige kustlijnen, of eerder voor slenteren door warme dorpjes met een ijsje dat te snel smelt ?
Waar je ook begint, één ding is zeker : een roadtrip door Zuid-Europa geeft je dat gevoel van vrijheid dat je nergens anders vindt. Gooi gewoon die zonnebril op het dashboard, zet muziek die je een tikje te hard draait, en rij richting zon.
Geen reacties